Zamek Karababa, Chalkida na Evii

Twierdza Karababa, choć położona poza granicami Chalkidy, jest dziś bardzo popularna i chętnie odwiedzana przez turystów.

Zbudowana na wzniesieniu, po drugiej stronie Cieśniny Euripus, góruje nad miastem. Roztacza się stąd rozległa panorama na stolicę wyspy Eubea.

Nic dziwnego, że właśnie to miejsce wybrane zostało na wybudowanie twierdzy, dziś zwanej Zamkiem Karababa.

Trudno o dokładne informacje o tym, jak wcześniej był zagospodarowany teren.

Wiadomo, że w starożytności miasto zwane było Kanithos. Z tego okresu zachowały się nieliczne pozostałości budynków i grobów.

W okresie panowania rzymskiego prawdopodobnie wzgórze było ufortyfikowane.

Wg badaczy, z pewnością teren nie był ufortyfikowany w okresie bizantyjskim, weneckim i wczesnym okresie okupacji tureckiej.

Zamek, którego pozostałości do dziś możemy podziwiać, został prawdopodobnie zbudowany w 1684 roku przez Turków, w celu ochrony Chalkidy przed Wenecjanami.

Spełnił swoje zadanie w 1688, gdy twierdza była oblężona przez Wenecjan z Morozini.

Turcy zdołali ją utrzymać aż do wyzwolenia Grecji, kiedy to przekazali ją państwu greckiemu.

Twierdza, choć wybudowana przez Turków, zaprojektowana została przez weneckiego architekta Gerolimo Galopo, dlatego wygląd ma europejski.

Mur stosunkowo niewielkiej grubości, jest udostępniony dla zwiedzających. Lepiej zachował się po stronie północnej, niż południowej. Miejscami można na niego wejść, by podziwiać widoki. Trzy bastiony i wieża dopełniają radości zwiedzania szczególnie tym młodszym zwiedzającym. Na murach zachowały się dwie duże i XIX-wieczne armaty.

Na terenie twierdzy zachował się niewielki kościółek z 1895 r., poświęcony prorokowi Eliaszowi.

Zachodni kraniec murów zajmuje siedmioboczna wieża, w której znajduje się niewielkie, acz bardzo klimatyczne muzeum.

Wąski, kamienny korytarz przypominający labirynt z łukowymi sklepieniami kryje w sobie ogrom wiedzy nie tylko tej dotyczącej zamku, ale i innych zabytków Chalkidy.

Kolekcja rzeźb mieści się w Zachodnim Bastionie twierdzy.

Udostępnione dla zwiedzających elementy architektoniczne, reliefy z dekoracji architektonicznej budynków kościelnych i świeckich, inskrypcje, herby oraz reliefy nagrobne poukładane są chronologicznie na następujące po sobie okresy: wczesnochrześcijański, środkowobizantyjski, frankijski i osmański.

Inskrypcje świadczą o zamieszkiwaniu na wyspie społeczności żydowskiej.

Dygresja:

Wspomniany wyżej Morosini jest tym samym, który wybudował 15 - kilometrowy akwedukt doprowadzający wodę do fontanny Morozini w centrum Heraklionu na Krecie.