O wulkanach nie tylko tych na Nisyros
Zjawisko erupcji powstaje, gdy rozpalona magma wydobywa się na powierzchnię przez pękniecie w skorupie ziemskiej. Tak właśnie jest w przypadku wulkanu na wyspie Nisyros, którego wiek określono na około 160 000 lat. Uznany jest za czynny, ale drzemiący.
Drzemiący, gdyż wybuch nastąpił około 15 000 lat temu, co uznane jest za stosunkowo niedawno. Drzemiący gdyż wiercenie wykazało, że na głębokości 1700 m skały osiągają temperaturę sięgającą 500 oC.
Wyspa Nisyros leży na przecięciu dwóch dużych pęknięć płyt tektonicznych. Jeden uskok zaczyna się od Monolithos na Rodos, poprzez Tilos, Nisyros, Kos aż do Patmos. Drugi uskok przechodzi przez Eginę, Poros, Thira na Santorini, Nisyros i dochodzi aż do Azji Mniejszej. Uskoki powodują, że gdy dochodzi do zderzenia płyt tektonicznych następuje trzęsienie ziemi.
Paradoksalnie, na Nisyros położonej na rozgrzanych gazach, rzadko dochodzi do trzęsień nawet gdy wystąpią na wyspach pobliskich. Największe trzęsienia miały miejsce w latach 469 n.e., 515 n.e., 554 n.e., oraz w 1422. Najnowsze to lata: 1953, 1961. Czasem trwały długo, przykładowo w latach od 1968 do 1970 lub w okresie od 1995 do 1998 roku.
Wulkan Nisyros
jest na tyle rozległy, że składa się z co najmniej dwudziestu kraterów. Największym i najczęściej odwiedzanym jest Krater Stefanos zwany Megalo Aloni, czyli Duża polana. Jest największym i najbardziej imponującym na Nisyros. Ma kształt elipsy, której dłuższa średnica mierzy 330 metrów, mniejsza natomiast około 238 metrów. Głębokość czeluści sięga 27 metrów. Wiek określa się na przekraczający 4.000 lat.
Krater nie ma jednego otworu w kształcie szybu, ale fumarole, czyli małe otworki przez które wydobywają się gazy. Ich temperatura osiąga nawet 99,6 oC. Wydobywająca się siarka osiada na powierzchni tworząc połyskliwą warstwę. Odbijające się słońce, szczególnie podczas zachodu, tworzy piękną paletę barw.
Jako pierwsi siarkę zaczęli eksploatować Fenicjanie już w VIII w. p.n.e. W okresie okupacji tureckiej, była używana jako materiał wybuchowy. Obecnie stanowi część ogromnego muzeum geologicznego.
Krater Stefanos jest jednym z największych i najlepiej zachowanych kraterów hydrotermalnych na świecie.
Zatoka Awlaki
Położona jest na południu wyspy w której, poprzez podziemne warstwy gruntu i naturalne formacje skalne, wypływa woda termalna. Zatoka znana jest jako miejsce kąpieli leczniczych. Termiczne źródła wytryskują zarówno na lądzie jak i w morzu z maksymalną temperaturą wody 59 oC. Próbowano je wielokrotnie wykorzystać, jednak bez żadnego, zadowalającego efektu, gdyż ilość gorących wód zawierających chlorek sodu i pochodne, jest niewielki.