Thasos jest najbardziej na północ wysuniętą grecką wyspą. Jeszcze do niedawna wchodziła w skład prefektury Kavala. Od 2011 roku stanowi odrębną jednostkę regionalną ze stolicą w położonym na północy Thasos zwaną Limenas. Pod względem wielkości zajmuje 12 miejsce i, chociaż turyści mówią o niej, że jest mała, uznaje się, że należy do dużych greckich wysp.

Położenie wyspy sprawia, że należy do najbardziej zielonych. Chociaż najważniejszą działalnością gospodarczą jest turystyka, Thasos słynie z miodu, wina, oliwy, orzechów i migdałów, no i marmuru.

Marmur jest tu widoczny wszędzie. Plaże mają biały, złocisty piasek. Od starożytności do dziś prężnie działają tu kopalnie marmuru. Ogromne bloki kamienne oraz kruszywo o różnych frakcjach, sprzedawane są na cały świat.

A jednak okazuje się, że pierwszych kolonistów wcale nie zwabił tutaj marmur, tylko złoto. Pomijając bowiem okres paleolitu, sięgający nawet 3 mln lat p.n.e., wiadomo, że zwabieni kopalniami bogatymi w złoża złota, przyjechali tu Fenicjanie, mieszkańcy dzisiejszego Libanu, zachodniej Syrii oraz północnego Izraela.

Wspomniane kopalnie złota rozsławiły wyspę na cały kontynent. Przytaczane są słowa Herodota, greckiego historyka żyjącego w V w. p.n.e., iż najlepsze kopalnie złota są te otwarte przez Fenicjan po wschodniej stronie wyspy, naprzeciwko Samotraki.

W starożytności, wyspa słynęła także z wina, orzechów i marmuru.

Wykopaliska archeologiczne nie zostały odrestaurowane. Wiadomo jednak, że odkryto w nich wiele marmuru co wyróżniało je spośród innych w Grecji.

Słynne w Thasos wino było podobno wyjątkowo delikatne i doceniane poza wyspą. Na monetach Tazjańskich były kiście winogron oraz wizerunek Dionizosa, boga m.in. wina

Fenicjanie przywieźli tu swoją kulturę. Wprowadzili kult boga Melgarta. W dzisiejszej stolicy wyspy, postawili mu świątynię. Z czasem kult Melgarta przekształcił się w kult Heraklesa, który przejął także sanktuarium poprzednika.

Chociaż odnaleziono wiele powiązań z Dionizosem, opiekunem sztuki teatralnej, właśnie Heraklesa uznaje się za mitologicznego opiekuna wyspy.

Fenicjanie nadali współczesną nazwę wyspy. Ich przywódcą był Thasus, syn Feniksa.

Pod koniec VIII w. p.n.e. Thasos zostało kolonią Paros, greckiej wyspy na Morzu Egejskim.

W VI w. p.n.e. przeszła pod panowanie Persji, która bardzo szybko zdobywała kolejne tereny i stawała się potęgą.

W 546 r. p.n.e. władca Persji pokonał króla lidyjskiego a tym samym zajął Jonię, starożytną krainę – tereny dzisiejszej Azji Mniejszej do której należało m.in. Didim ze znaną do dziś świątynią Apollina czy duże miasto Milet, znane chociażby dzięki twierdzeniu Talesa z Miletu.

Król Persji po zdobyciu Joni, przetrzymywał w swoim pałacu Histiajosa, tyrana podbitego Miletu. Ten, wiedząc, że mieszkańcy podbitych polis nie chcą poddać się perskiej hegemonii, wysłał do Miletu zaufanego niewolnika z wytatuowanym listem na głowie, nawołującym do zorganizowania powstania. Posłaniec spełnił misję. Doszło do powstania zwanego jońskim, które trwało kilka lat (499-494 p.n.e.). Zostało krwawo stłumione przez Persję. Z jońskich miast najgorszy los spotkał Milet, które zostało dosłownie zrównane z ziemią a ci, którzy przeżyli zostali oddani w niewolę.

Mieszkańcy Thasos, przeczuwając zbliżające się powstanie, wybudowali okręty wojenne i wzmocnili swoje fortyfikacje. Nie spodobało się to perskiemu władcy, który nakazał zburzenie murów i poddanie statków.

W 478 r. Thasos dołączyło do Ligii Delijskiej, konfederacji greckich polis, której celem była walka z imperium perskim pod przywództwem Aten.

Niestety, bogactwo Tazyjczyków nie podobało się Atenom. Doszło do sporów związanych z kopalniami i handlem na kontynencie. Doszło do konfliktu zbrojnego. W 463 r. p.n.e. stolica Thasos poddała się po 2-letnim oblężeniu. Mieszkańcy zmuszeni zostali do zapłaty rekompensaty i płacenia corocznej daniny, a także do opuszczenia wszystkich posiadłości i kopalń na kontynencie.

Kolejne lata, to panowanie kolejnych mocarstw. W 411 r. p.n.e. Thasos przeszło w ręce Sparty, by w 407 r. p.n.e. powrócić pod panowanie Aten. W 405 r. p.n.e. ponownie władzę przejęła Sparta a Ateńczycy ponownie odzyskali wyspę.

W 340 r. p.n.e. wyspę przejął Filip II Macedoński.

W 197 r. p.n.e. Rzym zwrócił niepodległość wyspie a stolica otrzymała status wolnego miasta.

W 1462 roku Thasos zostało zdobyte przez Turków. Niewola trwała przeszło 450 lat.

Od roku 1914 wyspa Thasos prawnie należy do Grecji.