Zalążkiem polis było wzgórze Akropolis, na którym, w drugim tysiącleciu p.n.e., powstała mykeńska warownia. W miarę jak przyrastało mieszkańców, miasto rozrastało się wokół, by na samym wzniesieniu powstało miejsce kultu. Po niszczycielskim najeździe persów w 480 r. p.n.e., Ateny szybko powstawały ze zgliszcz. A gdy władzę przejął Perykles (443 r. p.n.e. ÷ 429 r. p.n.e.), powstały największe i najsłynniejsze zabytki starożytnych Aten.

Jednym z ogromnych przedsięwzięć Peryklesa było postawienie murów z Pireusu do Aten i dalej wokół miasta. Miało to dać schronienie przed najeźdźcami. Paradoksalnie, doprowadziło do śmierci wielu tysięcy istnień. Bowiem stłoczenie ludności, przy braku zapewnienia odpowiednich warunków sanitarnych, doprowadziło do wybuchu epidemii. Jedną z ofiar był Perykles.

Zalążkiem polis było wzgórze Akropolis, na którym, w drugim tysiącleciu p.n.e., powstała mykeńska warownia. W miarę jak przyrastało mieszkańców, miasto rozrastało się wokół, by na samym wzniesieniu powstało miejsce kultu. Po niszczycielskim najeździe persów w 480 r. p.n.e., Ateny szybko powstawały ze zgliszcz. A gdy władzę przejął Perykles (443 r. p.n.e. ÷ 429 r. p.n.e.), powstały największe i najsłynniejsze zabytki starożytnych Aten.

Jednym z ogromnych przedsięwzięć Peryklesa było postawienie murów z Pireusu do Aten i dalej wokół miasta. Miało to dać schronienie przed najeźdźcami. Paradoksalnie, doprowadziło do śmierci wielu tysięcy istnień. Bowiem stłoczenie ludności, przy braku zapewnienia odpowiednich warunków sanitarnych, doprowadziło do wybuchu epidemii. Jedną z ofiar był Perykles.

Stadion Panatenajski w Atenach

Ateny to kolebka naszej kultury

Zalążkiem polis było wzgórze Akropolis, na którym, w drugim tysiącleciu p.n.e., powstała mykeńska warownia. W miarę jak przyrastało mieszkańców, miasto rozrastało się wokół, by na samym wzniesieniu powstało miejsce kultu. Po niszczycielskim najeździe persów w 480 r. p.n.e., Ateny szybko powstawały ze zgliszcz. A gdy władzę przejął Perykles (443 r. p.n.e. ÷ 429 r. p.n.e.), powstały największe i najsłynniejsze zabytki starożytnych Aten.

Jednym z ogromnych przedsięwzięć Peryklesa było postawienie murów z Pireusu do Aten i dalej wokół miasta. Miało to dać schronienie przed najeźdźcami. Paradoksalnie, doprowadziło do śmierci wielu tysięcy istnień. Bowiem stłoczenie ludności, przy braku zapewnienia odpowiednich warunków sanitarnych, doprowadziło do wybuchu epidemii. Jedną z ofiar był Perykles.

Biblioteka Hadriana

   Gmach powstał w 132 r. n.e. Był to bardzo luksusowy zespół architektoniczny miasta, stanowił symbol kulturalnej potęgi. Wewnątrz znajdował się ogród z basenem otoczonym portykiem z ponad stoma kolumnami. W budynku przechowywano ponad 17 tysięcy zwojów, były tu czytelnie, pomieszczenia do dyskusji oraz ćwiczeń z retoryki. Gruby mur chronił przed hałasem z zewnątrz. Niestety w 267 r. podczas najazdu Herulów, budynek został poważnie uszkodzony. W V w n.e., na dziedzińcu, wybudowano kościół chrześcijański.       Sama biblioteka popadła w ruinę, na domiar złego budynek przekształcono w bazar. W XIX w. mieściły się tu wojskowe koszary, a pod koniec wieku wybuchł tu wielki pożar, który strawił prawie wszystko.

Przewodnik po Atenach

Do Aten przyjechać trzeba, to kolebka naszej kultury. Kunszt architektów żyjących kilka stuleci przed naszą erą zadziwia do dziś. Większość turystów zwiedzanie zaczyna od Akropolu, by później poznawać nie mniej ważne miejsca. 

Aby w pełni poczuć klimat starożytnego miasta, konieczny jest przewodnik.

Znajdziesz tu, przygotowany specjalnie dla Ciebie, przewodnik po Atenach w formacie pdf. Mapa Aten pomoże w organizacji zwiedzania. 

Aby zwiedzić najbardziej znane miejsca, trzeba przyjechać na minimum pięć dni. Tu zieleń jest cudowna także zimą, gdy nie ma palącego słońca. Przy odrobinie szczęścia można, nawet w porze zimowej, ubierać się lekko.

Ateny to kolebka naszej kultury

Zalążkiem polis było wzgórze Akropolis, na którym, w drugim tysiącleciu p.n.e., powstała mykeńska warownia. W miarę jak przyrastało mieszkańców, miasto rozrastało się wokół, by na samym wzniesieniu powstało miejsce kultu.

Po niszczycielskim najeździe persów w 480 r. p.n.e., Ateny szybko powstawały ze zgliszcz. A gdy władzę przejął Perykles (443 r. p.n.e. ÷ 429 r. p.n.e.), powstały największe i najsłynniejsze zabytki starożytnych Aten.

Jednym z ogromnych przedsięwzięć Peryklesa było postawienie murów z Pireusu do Aten i dalej wokół miasta. Miało to dać schronienie przed najeźdźcami. Paradoksalnie, doprowadziło do śmierci wielu tysięcy istnień. Bowiem stłoczenie ludności, przy braku zapewnienia odpowiednich warunków sanitarnych, doprowadziło do wybuchu epidemii. Jedną z ofiar był Perykles.

Ateński Akropol

zawsze zachwyca, o każdej porze roku jak i dnia i nocy. I choć bilet kosztuje niemało, trzeba go zobaczyć nie tylko z któregoś ze wzgórz. 

A jednak ani Akropol, ani wymienione wyżej zabytki, to nie wszystko co trzeba tu zobaczyć.

Nie można pominąć Muzeum Akropolu, do którego najlepiej udać się w dzień gdy otwarty jest do późnych godzin nocnych.

Nie można pominąć Narodowego Muzeum Archeologicznego, który kryje wszystkie największe zabytki z całej Grecji.

Trzeba zobaczyć Parlament, gdzie co godzinę odbywa się uroczysta zmiana warty Ewzonów.

Warto wiedzieć co znaczy ich strój. Piękne są tu uczelnie; Politechnika, Akademia i Biblioteka. 

Warto posilić się w jednej z typowo greckich tawern, poznać smak prawdziwej greckiej kuchni. Jak ją znaleźć? Gdzie są kolejne zabytki?

powiązane linki

Wzgórze Akropolis

było zamieszkane już w drugim tysiącleciu p.n.e., a więc w okresie mykeńskim.

Stała tu cytadela otoczona grubym murem. Z czasem ludność zamieszkała tereny wokół Akropolu, a samo wzniesienie stało się miejscem kultu bogów greckich.

Budowle, które dziś możemy podziwiać, powstały w czasie panowania Peryklesa.

Największym świętem Ateńskim były Wielkie Panatenaje (co cztery lata) i Małe Panatenaje (co roku). Uroczysta procesja zaczynała się w Keramejkos, by wśród śpiewów i tańca, dojść właśnie tu, na Akropol. Na wzgórzu zabawy i konkursy trwały kilka dni.

Po śmierci, ukochanego przez Ateńczyków, Peryklesa, Akropol popadał w coraz większą ruinę. Ciągłe wojny i okupacje nie pomagały w utrzymaniu świetności tego miejsca.

Grecka Agora

to plac na którym mieściły się budynki użyteczności publicznej.

Gromadzili się tu mieszczanie aby rozmawiać o sprawach miasta.

Było to też miejsce handlu, spotkań, dyskusji oraz modlitw przed ołtarzem lub w świątyni. Odbywały się tu uroczystości publiczne.

Nie przychodziły tu jednak kobiety. Jeśli chciały coś kupić, przysyłały mężczyzn - niewolników.

Ancient Agora sięga VII w p.n.e. a więc czasów mykeńskich. W VI w p.n.e. Solon przekształcił teren w Agorę.

W 399 r. p.n.e. osądzono tu Sokratesa. Za nieoddawanie czci bogom oraz nawoływanie młodzieży do wstrzemięźliwości seksualnej został skazany na śmierć.

Wprawdzie ateński sąd ludowy proponował filozofowi przyznanie się do winy i odbycie kary, którą sam miał sobie zaproponować, ten jednak był nieprzejednany. Osadzono go więc w więzieniu, gdzie mógł spotykać się ze swoimi uczniami, z którymi toczył zaciekłe dyskusje. Po 30 dniach został stracony przez wypicie cykuty.     
Do dzisiejszych czasów niewiele zostało z budynków na Agorze: mały, bizantyjski kościółek, Hefajstejon oraz Stoa Attalosa.

Roman Agora

Gdy Rzymianie zdobyli Ateny, jedną z pierwszych inwestycji było wybudowanie, w I w. p.n.e., Agory - Roman Agory. Miała ona zdecydowanie charakter komercyjny. Służyła przede wszystkim handlowi. Wejście było przez bramę, która zachowała się do dzisiaj. Do dzisiaj także można tu wyczytać edykt Hadriana regulujący podatek od sprzedanej oliwy. 

Keramejkos

Nazwa dzielnicy pochodzi od Keramejksa, patrona garncarzy.

W V w. p.n.e. postawiono tu mury miejskie, za którymi był cmentarz dla najbogatszych mieszczan. Pochowano tu m.in. Peryklesa, Solona czy Demostenesa.

W Keramejkos początek miała Święta Droga, którą podążała Procesja Panatenajska w czasie świąt Wielkich Panatenajów.

Panatenaje to święto upamiętniające narodziny Ateny. Pizystrat uczynił je naczelną uroczystością ateńską w VI w. p.n.e.

Wielkie Panatenaje były najbardziej uroczystym świętem w starożytnych Atenach.

Rozpoczynały się całonocnym czuwaniem. Rankiem młodzieńcy ścigali się z pochodniami, biegnąć z gaju za murami miasta na szczyt Akropolu. Następnie rozpoczynała się procesja całej społeczności Aten spod bramy Dipylońskiej w Keramejkos aż do Partenonu. Tam, na Akropolu, składano bogate ofiary, a samemu posągowi Ateny zakładano peplos. W dalszej kolejności odbywały się wyścigi rydwanów, gonitwy koni, zawody lekkoatletyczne i konkursy muzyczne, trwające kilka dni.

Obchody obejmowały też taniec nagich mężczyzn, mających tylko hełm i tarczę, dla upamiętnienia zwycięstwa Ateny nad gigantami.

     Bardzo, bardzo dawno temu, gdy Kronos zajęty był władaniem niebem i ziemią, jego żona, Gaja leżąc u wybrzeży Attyki, bardzo się nudziła. A ponieważ była boginią, z własnej woli, poczęła dziecko. Urodziła dziwnego stwora, pół człowieka, pół węża. Nadała mu imię Kekrops. Pokochała go całym sercem i wychowała na walecznego myśliwego.

 Niestety, nie była w stanie bronić go przed ludźmi, którzy widzieli w nim dziwnego stwora i bardzo z niego szydzili i poniewierali.

     Lata mijały i Kekrops zapragnął żony, która by go kochała jak wcześniej matka. Ulepił z gliny kobietę. Dzięki możliwości magii, tchnął w nią życie. Żona urodziła mu trzy córki i jednego syna. Kochała swego męża i przekonała ludność, że Kekrops do dobry i mądry człowiek. Wkrótce zaczęto słuchać jego nauk: że warto żyć w monogamii, że warto uczyć się pisma, że trzeba grzebać zmarłych.

     I tak zjednał sobie przychylność wielu mieszkańców, którzy wkrótce wybrali go na swego króla. Pod rządami mądrego władcy, miasto stawało się coraz bogatsze i silniejsze. I wtedy zainteresowało się miastem dwoje bogów: Atena i Posejdon. Kekrops orzekł, że odda miasto temu z bogów, które da cenniejszy dar. Posejdon, jako władca mórz, uderzył trójzębem w skałę, z której popłynęła woda. Atena natomiast uderzyła włócznią w ziemię. W miejscu tym momentalnie urosło piękne drzewo oliwne. I to był dar, na który czekała ludność. Nie dość, że od bogini która jest znana z mądrości i sztuki wojowania, to dała miastu coś bardzo cennego. Oliwki wszak do dziś doceniają wszyscy.

     Legenda głosi, że drzewo które zrodziła bogini, to wciąż to samo, które rośnie przy Erechtejonie, na Akropolu.

Biblioteka Hadriana

Gmach powstał w 132 r. n.e. Był to bardzo luksusowy zespół architektoniczny miasta, stanowił symbol kulturalnej potęgi. Wewnątrz znajdował się ogród z basenem otoczonym portykiem z ponad stoma kolumnami.

W budynku przechowywano ponad 17 tysięcy zwojów, były tu czytelnie, pomieszczenia do dyskusji oraz ćwiczeń z retoryki.

Gruby mur chronił przed hałasem z zewnątrz.

Niestety, w 267 r. podczas najazdu Herulów, budynek został poważnie uszkodzony. W V w n.e., na dziedzińcu, wybudowano kościół chrześcijański.

Sama biblioteka popadła w ruinę, na domiar złego budynek przekształcono w bazar.

W XIX w. mieściły się tu wojskowe koszary, a pod koniec wieku wybuchł tu wielki pożar, który strawił prawie wszystko.

Biblioteka Hadriana

Gmach powstał w 132 r. n.e. Był to bardzo luksusowy zespół architektoniczny miasta, stanowił symbol kulturalnej potęgi. Wewnątrz znajdował się ogród z basenem otoczony portykiem z ponad stoma kolumnami. W budynku przechowywano 17 tysięcy zwojów. Były tu czytelnie, pomieszczenia do dyskusji oraz ćwiczeń z retoryki. Gruby mur chronił przed hałasem z zewnątrz. Niestety, w 267 roku, podczas najazdu Herudów, budynek został poważnie uszkodzony. W V w. n.e. na dziedzińcu, wybudowano kościół chrześcijański. Sama biblioteka popadła w ruinę, na domiar złego budynek przekształcono w bazar. W XIX w. mieściły się tu wojskowe koszary, a pod koniec wieku wybuchł wielki pożar, który strawił prawie wszystko.

Łuk Hadriana

Powstał w 131 r. jako symboliczna granica między Atenami greckimi i rzymskimi.

Ponad bramą umieszczono napisy:

po stronie greckiej:     "To są Ateny, miasto Tezeusza",

po stronie rzymskiej:  "To miasto Hadriana, nie Tezeusza".

Świątynia Zeusa Olimpijskiego

Budowę świątyni rozpoczęto w VI w p.n.e. jednak nie została wtedy ukończona.

Budowę wznowiono w II w p.n.e.

Dopiero Hadrian dokończył dzieło w 131 r. n.e. Nakazał też, w celli, centralnym miejscu świątyni, ustawić obok posągu Zeusa, także swój, choć odrobinę mniejszy.
 

W V i VI w n.e. kamienne bloki wykorzystywano do budowy pobliskiego kościoła. Rozbiórkę świątyni dokonywano aż do XVIII w.

Łuk Hadriana

Powstał w 131 r. jako symboliczna granica między Atenami greckimi i rzymskimi.

Ponad bramą umieszczono napisy:
- po stronie greckiej:        "To są Ateny, miasto Tezeusza",
- po stronie rzymskiej:     "To miasto Hadriana, nie Tezeusza".

Jeśli dotarłeś /-aś aż tutaj, oznacza, że strona Cię zaciekawiła.

Proszę o niewiele, o polubienie 😇

Więcej informacji w Przewodniku Ateny dostępnym na stronie: Przewodnik po Atenach