Powiązane linki

Rzymski Odeon na Kos

Odeon odkrył włoski archeolog, L. Laurenzi, już podczas pierwszej fazy prac wykopaliskowych w 1929 r. Znaleziono tu ogrom posągów i pism, które dziś znajdują się w Muzeum Archeologicznym w centrum miasta Kos. Najbardziej cenioną pamiątką jest marmurowy posąg Hipokratesa.

Kolejne fazy badawcze przynosiły co rusz nowe odkrycia, także obiektów wokół tematycznego teatru rzymskiego. Badania dowiodły, że pierwotnie stał tu budynek publiczny wykorzystywany podczas organizowania zgromadzeń publicznych, prawdopodobnie służący jako bouleuterion*. Odbywały się w nim zebrania Rady Miasta.

* Bouleuterion było budowlą w Starożytnej Grecji (zapoczątkowaną aż w IV w. p.n.e.) opartą na planie prostokąta, do której prowadził dziedziniec z kolumnowymi gankami i zdobionym portalem wejściowym.

Dziś nie ma po tej budowli nawet śladu. Dowiedzieć się można czytając opisy na tablicach informacyjnych, których wiele znajduje się na terenie zwiedzanego obiektu.

Warty obejrzenia jest Odeon, czyli teatr muzyczny, z czasów panowania cesarza rzymskiego, Antoniusza Piusa (lata od 137 do 161).

Odeon uległ zniszczeniu podczas trzęsienia ziemi w 142 r. Szybko został naprawiony, gdyż rzymska arystokracja bardzo ceniła sztukę i możliwość spotkań w trakcie wszelkich wydarzeń kulturalnych. 

Do dziś także odbywają się tu imprezy kulturalne organizowane przez lokalne władze wyspy.

Scena Odeonu zdobiona była marmurową mozaiką, która wystawiona jest na widok publiczny.

Wystarczy, bądąc na szczycie z twarzą zwróconą w stronę widowni, spojrzeć na prawo.

Pod zadaszeniem znajduje się oryginalna posadzka.

Na jednej z tablic, można zobaczyć jak wygladał odeon w II w. n.e.

Tunele pod widownią są miłym miejscem dla zwiedzających.

Architektura Odeonu na Kos

Budowla ma wymiary 31,9 × 29,9 [m] w planie, oraz 12 m wysokości.

W celu ochrony przed mocnym słońcem albo deszczem, była obiektem zadaszonym.

Odeon mógł pomieścić w starożytności jednocześnie 750 osób, dla których miejsca rozłożone były na 14 rzędach. Pierwszych dziewięć rzędów, które zostały odrestaurowane, były podzielone dwoma przejściami ze schodami. Dalszy, szerszy podest ułatwiał komunikację widzów.

Scena była dwudzielna i stanowiła kunszt architektów. Jej podłogę ozdobiono marmurem i mozaikową posadzką. Prowadziły na nią trzy wejścia dla muzyków, aktorów oraz oratorów. Po owych wejściach zostały słupy zauważalne z daleka. Stanowią przednią część teatru.

Pod teatrem znajdowały się ciągi komunikacyjne w formie dwóch półokrągłych portyków, które prowadziły do szeregu pomieszczeń służących jako sklepy i pracownie. Dziś można je zwiedzać, podświetlone korytarze są miłe także ze względu na panujący tu chłód.

Całość budowli otoczona była grubym, kamiennym murem, z którego nic się nie zachowało. W niszach muru okalającego teatr znajdowały marmurowe posągi.