Rzymski Odeon na Kos

Odeon odkrył, już podczas pierwszej fazy prac wykopaliskowych w 1929 r., włoski archeolog, L. Laurenzi. Znaleziono tu ogrom posągów i pism. Dziś znajdują się one w Muzeum Archeologicznym w centrum miasta Kos.

Najbardziej cenioną pamiątką jest marmurowy posąg Hipokratesa. Kolejne fazy badawcze przynosiły co rusz nowe odkrycia, także obiektów wokół tematycznego teatru rzymskiego. Według badań stwierdzono, że pierwotnie stał tu budynek publiczny wykorzystywany do zgromadzeń publicznych, prawdopodobnie służący jako bouleuterion. Była to budowla w Starożytnej Grecji (zapoczątkowana aż w IV w. p.n.e.) oparta na planie prostokąta, do której prowadził dziedziniec z kolumnowymi gankami i zdobionym portalem wejściowym. Odbywały się w nim zebrania Rady Miasta.

Dziś nie ma po tej budowli nawet śladu, można tylko poczytać na tablicach informacyjnych, których wiele znajduje się na terenie zwiedzanego obiektu. Warty obejrzenia jest Odeon, czyli teatr muzyczny, tu z czasów panowania cesarza rzymskiego, Antoniusza Piusa (137 ÷ 161). Został uszkodzony podczas trzęsienia ziemi w 142 r., jednak szybko naprawiony, gdyż rzymska arystokracja bardzo ceniła sztukę i możliwość spotkań w trakcie wszelkich wydarzeń kulturalnych. 

Zresztą dziś także odbywają się tu imprezy kulturalne organizowane przez lokalne władze wyspy.

Scena Odeonu zdobiona była marmurową mozaiką, która wystawiona jest na widok publiczny.

Wystarczy, bądąc na szczycie z twarzą zwróconą w stronę widowni, spojrzeć na prawo.

Pod zadaszeniem znajduje się oryginalna posadzka.

Na jednej z tablic, można zobaczyć jak wygladał odeon w II w. n.e.

Tunele pod widownią są miłym miejscem dla zwiedzających.

Więcej informacji znajdziesz w Przewodniku Asklepiosa

Architektura Odeonu na Kos

Budowla jest o wymiarach 31,9 x 29,9 m w planie, oraz 12 m wysokości. W celu ochrony przed mocnym słońcem albo deszczem, była obiektem zadaszonym. Odeon mógł pomieścić jednocześnie w starożytności 750 osób, dla których miejsca rozłożone były na 14 rzędach. Pierwszych dziewięć, odrestaurowanych podzielono dwoma przejściami ze schodami. Dalej szerszy podest ułatwiał komunikację widzów.

Scena była dwudzielna i stanowiła kunszt architektów. Jej podłogę ozdobiono marmurem i mozaikową posadzką. Prowadziły na nią trzy wejścia dla muzyków, aktorów czy oratorów, które także dziś są zauważalne z daleka i stanowią przednią część teatru.

Pod teatrem znajdowały się ciągi komunikacyjne w formie dwóch półokrągłych portyków, które prowadziły do szeregu pomieszczeń służących jako sklepy i pracownie. Dziś można je zwiedzać, podświetlone korytarze są miłe także ze względu na panujący tu chłód.

Całość budowli otoczona była grubym, kamiennym murem, z którego nic już się nie zachowało. W jego niszach znajdowało się ogrom marmurowych posągów.

Powiązane linki