Historia Kos
Najstarsze potwierdzenia zamieszkania wyspy datowane są na drugie tysiąclecie p.n.e. Kolonistami byli wówczas Achajowie będący przedstawicielami cywilizacji mykeńskiej, znani głównie dzięki Homerowi i jego słynnych: Iliada i Odysea. Achajowie byli wojowniczym plemieniem, co potwierdza m.in. słynna walka o Troję.
W kolejnych latach, około XI w. p.n.e. m.in., Kos zajęli Dorowie. Przywieźli oni dużą grupę osadników z Epidauros i kult Asklepiosa. Rozsławili wyspę dzięki otwarciu sanatorium, do którego szybko zaczęli przyjeżdżać chorzy z ościennych wysp.
W kolejnych stuleciach Kos było pod władaniem Persów. Rządzili tyrani, czyli władcy, którzy przejęli panowanie siłą. Dopiero podczas wojen grecko-perskich rozgrywających się na wielu wyspach, w V w. p.n.e. udało się wygnać okupantów.
Miasto Kos zaczęło nabierać znaczenia w momencie przystąpienia do związku heksapolis, które zrzeszało: Lindos, Kamejros, Jalissos, Halikamas, Knidos i Kos. Nazwa nie jest przypadkowa, heksapolis oznacza sześć miast. Niewiele można znaleźć informacji o działaniach związku. Wiadomo, że miasta wspólnie organizowały olimpiadę dorycką, a podczas wojny peloponeskiej razem stanęły po stronie Sparty.
W 366 r. p.n.e. wprowadzono demokrację. Przeniesiono stolicę do nowo – powstającego miasta Kos. Miasto było na ówczesne czasy nowoczesne, budowane w oparciu o siatkę hippodamejską, czyli w prostokątnym układzie dróg.
W okresie hellenistycznym, czyli IV – I w. p.n.e. Kos osiągnęło szczyt dobrobytu. Wyspa ceniona była przez Ptolemeuszów, dynastii panującej w starożytnym Egipcie. Książęta przyjeżdżali na wyspę by pobierać nauki. Wszystko to za sprawą Hippokratesa, który w dzisiejszym Asklepiejonie założył szkołę medyczną.
Wyspa stała się centrum produkcji jedwabiu, bowiem dzięki bliskości krajów wschodu, kupcy przywozili nici jedwabne. Na Kos, w dużych fabrykach niewolnice szyły niezwykle delikatne stroje jedwabne.
W 240 r. p.n.e., Kos uzyskało międzynarodowe miano azylu, czyli miejsce, w którym osoby prześladowane mogły uzyskać schronienie. Decyzja ta uczyniła wyspę atrakcyjnym miejscem podróży dla kupców i pielgrzymów.
Okres wenecki nie był dla Kos trudny. Rzymianie mieli przyjazne nastawienie. W 53 r. n.e. uznali miasto Kos za wolne. Stało się tak być może za sprawą osobistego lekarza Tyberiusza, Klaudiusza i Nerona, który był jedną z osób odpowiedzialnych za budowę biblioteki w Kos. Był też szczerze zainteresowany szkołą medyczną w Asklepiejonie.
W okresie bizantyjskim, Kos podlegało metropolii Rodos.
Po XI w. n.e. Kos przeszło pod kontrolę Genui, republiki morskiej.
W XIV w. na Kos przybyli Rycerze Joannici. Pozostałością po ich pobycie są m.in. zamki: Nerantzia w stolicy oraz Antimachia w głębi lądu. Przysłużyli się wyspie, gdyż na czas ich pobytu przypadały ciągłe napady tureckich korsarzy.
W 1522 r. wyspa oddana została Osmanom, a w 1912 r., po wojnie włosko-tureckiej, zajęta przez Królestwo Włoch.
23 kwietnia 1933 r. wyspę nawiedziło silne trzęsienie ziemi. Zniszczeniu uległa znaczna część miasta Kos. Opracowano wówczas nowy plan miasta, w którym starożytne dzielnice przekształcone zostały w park archeologiczny.
Podczas II wojny światowej, wyspa kontrolowana była przez Włochy aż do ich kapitulacji w 1943 roku. Następnie siły brytyjsko-włoskie wytoczyły bitwę o Kos, w której Niemcy odnieśli zwycięstwo. 100 włoskich oficerów zostało straconych za odmowę dołączenia do okupanta. Wydarzenie to znane jest jako „masakra na Kos”.
Wojska niemieckie okupowały Kos do 1945 roku kiedy to stała się protektoratem Wielkiej Brytanii. Ta, w 1947 roku przekazała wyspę Grecji na mocy traktatu pokojowego zawartego w Paryżu.