Każda brama ma numer zgodny z czerwoną numeracją na mapie Rodos.
O zabytkach poczytasz o na stronie: zabytki Starego Miasta na Rodos.
41. Brama Wolności
Brama Wolności (Pili Eleutherias) - otwarta w 1924 r. przez Włochów, którzy uważali się za wyzwolicieli spod panowania Turków. Tą bramą wchodzi się na Plac Simi.
Mury Starego Miasta w Rodos
Mury zamkowe są jedną z największych atrakcji turystycznych. Ich długość to cztery kilometry. Obecne fortyfikacje pochodzą głównie z czasów panowania Zakonu Joannitów. Robią ogromne wrażenie dzięki masywności i imponującym rozmiarom. Ich grubość niejednokrotnie przekracza 12 m, a wysokość aż 21 m. Otacza je sucha fosa, głęboka na kilkanaście metrów, a szerokości do 20 m. Solidne umocnienia, dobrze strzezone bramy i ogromna determinacja by nie ulec najeźdźcy powodowało, że Rodos w średniowieczu było jednym z najlepiej ufortyfikowanych miast Europy.
Choć dziś można spacerować wzdłuż murów i po murach, nie zawsze tak było. W czasie tureckiej okupacji Grecy zostali wyrzuceni ze starówki, gdzie mieszkać mogli tylko Osmanowie i Żydzi. Chrześcijanom wolno było przebywać w obrębiu murów tylko za dnia. Naruszenie zakazu groziło śmiercią.
Bramy Starego Miasta w Rodos
Gdy miasto zasypiało, bramy były zamykane a mosty zwodzone podnoszone. W basztach i na murach czuwali strażnicy. Każdego, kto odważyłby się przekroczyć mury po zmroku, czekała pewna śmierć. Nawet za dnia nie wszystkie bramy były otwarte, a ruch w obie strony muru, odbywał się pod czujnym okiem strażników.
Dziś 10 bram robi na turystach wrażenie. Chociaż jest to oficjalna liczba, gdyż tyle jest najbardziej okazałych. W rzeczywistości, poza głównymi, jest kilka mniejszych. Większość powstała w średniowieczu. Kilka dobudowali Włosi.
33. Brama św. Jana,
zwana czerwoną bramą, gdyż podobno Turcy, gdy zdobyli miasto, urządzili tu rzeź mieszkańców. Budowano ja przeszło 100 lat, począwszy od 1421 r. Pierwsza powstała brama w murze wewnętrznym. Do dziś zachwyca płaskorzeźba św. Jana. Jako ostatnio powstała zewnętrzna z herbem mistrza Piotra.
W 1912 r. wmaszerowały tędy na starówkę oddziały włoskie, co upamiętniała wmurowana tablica. Do dzis pozostała jednak tylko pusta ramka. Pierwszym zabytkiem, wąc do Miasta Joannitów, jest maleńki, jednonawowy kosciółek św. Jana Chrziciela - patrona zakonu.
34. Wieża Włoska i brama Akandia
W 1480 r. była głównym celem w czasie oblężenia tureckiego. Mury były już mocno nadwyrężone, gdy 27 lipca wdarli się na nie najpierw fanatyczni wyznawcy proroka, a za nimi wojownicze wojska janczarów (wyszkoleni w sztuce walki Turcy).
Jakie było ich zdziwienie, gdy wydawało sie wszystko przesądzone, gdy z bramy wyłonili sie rycerze w lśniących zbrojach i kolorowych płaszczach na koniach dostojnie okrytych kapami. W rękach trzymali sztandary herbowe. Na ich czele jechał 57 - letni mitrz zakonu. Na ten widok wojska tureckie w panice ruszyły do ucieczki.
36. Brama Włoska
prowadzi do dawnej dzielnicy żydowskiej. Na wprost znajdują się urzekające turystów ruiny kościoła Matki Boskiej Patronki Miasta. Natomiast skręcając w prawo, wśród kramów oferujących najróżniejsze pamiątki, można dojść do Żydowskiego Placu Męczenników, z którym związana jest smutna historia z II wojny światowej.
Przed bramą odchodzi w lewo droga umożliwiająca spacer fosą. Można udać się na długi spacer by wśród zieleni i palm, podziwiać mury fortu. Droga ta prowadzi także do Teatru Średniowiecznych murów im. Meliny Mercouri, wybitnej greckiej aktorki i ministra kultury Grecji. Ponieważ odbywają się tu koncerty, które cieszą się ogromnym powodzeniem, teatr jest odnowiony i dostosowany do dzisiejszego widza.
35. Brama św. Katarzyny
nazwę zawdzięcza sąsiedztwu ruin dawnego szpitala św. Katarzyny. Brama nazywana jest też Bramą Wiatraka, niegdyś bowiem rozciągał się tu port handlowy zabudowany wiatrakami.
37. Brama Morska
zbudowana została w 1478 r. przez mistrza Zakonu Joannitów, Piotra Aubusson. Była i jest głównym wejściem na Stare Miasto. Z cała pewnością jest też najefektowniejsza i największa. Choć zbudowana jako obiekt ochronny przed najeźdźcą, to jednak ze względu na niewielka odległość od morza, przestrzeń nie pozwalała napastnikowi na rozbicie obozu i zainstalowanie maszyn oblężniczych. Gdy w 1480 r. nastąpiła inwazja ze strony Turków Osmańskich, atakowali głównie port Mandraki i bramy południowe.
Bramę morską zdobią trzy płaskorzeźby. Środkowa przedstawia Najświętszą Marię Pannę, po lewej stronie jest św. Jan, po prawej św. Piotr. U ich stóp są herby ówczesnego króla Francji, Ludwika XI, Zakonu Rycerzy i Wielkiego Mistrza. Przez bramę wwożono do miasta towary przywiezione do portu.
38. Brama Muzeum
jak nazwa wskazuje prowadzi wprost do klimatycznego Muzeum Archeologicznego, które mieści się w dawnym szpitalu Zakonu Joannitów. Ciekawym miejscem jest Kościół Najświętszej Marii Panny, w którym obecnie jest muzeum bizantyjskie. To stąd też najbliższa droga prowadzi na słynną Ulicę Rycerską a dalej do Pałacu Wielkiego Mistrza.
30. Brama św. Antoniego
jest mniej efektowna, jednak jedna z najstarszych. Joannici, po przeorganizowaniu murów, włączyli ją w system obronny. Herb na przejściem przedstawia mistrza Antonia Fluviana. Przyjmuje sie więc, że brama powstała między 1421 rokiem a 1437 gdy był on Wielkim Mistrzem zakonu. Droga prowadząca do bramy św. Antoniego jest dziś miejscem, gdzie wystawiają swoje prace artyści. Można tu zakupić wykonany na miejscu portret, karykaturę, lub inne rękodzieło.
29. Brama d'Amboise
jest dziś najpowszechniejsza wśród turystów. Ukończona została w 1512 r. dzięki staraniom mistrza Zakonu Joannitów, Emeryka z Amboise. Wejście poprzedza most nad fosą, z którego rozpościera się malowniczy widok. Nad bramą znajduje się herb wspomnianego mistrza oraz data budowy, a po obu jej stronach stoją dwa półokrągłe bastiony. Ich kształt nie jest przypadkowy, bowiem ten lepiej znosił ostrzał artyleryjski. Wdarcie się tą drogą na stare miasto było dość trudne, gdyż drzwi było w tym miejscu aż cztery.
31. Brama (bastion) św. Jerzego
wybudowana została w latach 1421 - 1431. Na początku XV w. przekształcona została w bastion . Wszystko to dlatego, że zauważono podczas oblężenia tureckiego w 1480 r., że miejsce to wymaga silnego wzmocnienia. Ufortyfikowaniem tej części murów zajął się architekt wojskowy Basilio della Scola. Spacerując tędy warto zwrócić uwagę, że stanowiska artyleryjskie usytuowano tutaj także nisko, na poziomie fosy. Pozwoliło to razić napastników także na krótki dystans.
32. Brama św. Atanazego
Stosunkowo długi odcinek muru pomiędzy bramą (dziś bastionem) św. Jerzego a bramą św. Atanazego, broniły mury. W celu wzmocnienia tej części, wybudowano w XV w. dwie baszty. Choć okazało się to przysłowiowym strzałem w dziesiątkę, to już w 1522 r. tureccy janczarowie przeprowadzili w tym miejscu gwałtowny atak. 24 września tego roku wieża poddała się i tego samego dnia Turcy wywiesili już swoją flagę - czyli sztandar proroka. Owy triumf okazał się tylko chwilowym, gdyż wielki mistrz zakonny dostrzegł znak zwycięstwa. Przybył w to miejsce na czele swoich oddziałów by bronić miasta. Przekradł się podziemnymi przejściami, których jest dużo a które można dostrzec można spacerując fosą, w sam środek baszty. Zaskoczenie najeźdźcy było ogromne. Poległo 15 tysięcy Turków Osmańskich a reszta uciekła w tzw. popłochu.
39. Brama Arsenału
Brama Arsenału - wbrew pozorom nie stanowi przejścia do arsenału, gdyż słowo pochodzi od arabskiego "tarsana", co oznacza stocznię.
Więcej informacji znajdziesz w Przewodniku Apolla
40. Brama św. Pawła
powstała w 1480 r. na polecenie wielkiego mistrza, Piotra Aubusson. Ciekawym elementem tej części fortyfikacji była ogromna, wysoka na 50 m, kwadratowa wieża, po której zachowały się jedynie obrysu ścian. Zbudowana została w 1400 r. za czasów mistrza Philberta z Nailac, od którego budowla przejęła nazwę. Na szczycie wieży zainstalowana była latarnia o dużej mocy, która wskazywała drogę żeglarzom i oświetlała drogi w mieście. Co wieczór rozkładano łańcuch o ogniwach równych 45 cm od wieży św. Pawła do przeciwległej, zagradzając dostęp nieprzyjacielowi do portu.
Przez cały dzień miasto i morze obserwowane było z trzech poziomów wieży. Właśnie dzięki dokładnym obserwacjom udało się obronić miasto w 1480 r. Budowla runęła podczas trzęsienia ziemi w 1863 r. Ogromny łańcuch Turcy wywieźli do Konstantynopola.
Powiązane linki
Więcej informacji znajdziesz w Przewodniku Apolla
Każda brama ma numer zgodny z czerwoną numeracją na mapie Rodos.
O zabytkach poczytasz o na stronie: zabytki Starego Miasta na Rodos.
Średniowieczne Stare Miasto w stolicy wyspy Rodos
Stare Miasto w Rodos nazywane Miastem Średniowiecznym jest unikatowym miejscem na skalę światową. Bowiem tętni życiem, o każdej porze dnia i nocy można tu zaglądać we wszystkie zakamarki. Miejsce jest na tyle klimatyczne, że czasem trudno przecisnąć się w tłumie. Wystarczy jednak oddalić się od najbardziej obleganych miejsc, by spokojnie móc zagubić się w wąskich, często ślepych uliczkach. Wielu turystów to właśnie Rodos, stolicę wyspy, wybiera jako bazę noclegową by móc odwiedzać to miejsce wczesnym rankiem, gdy kamienne miasto budzi się, by być pierwszym klientem w wolnym tempie otwieranej kafejce, lub późnym wieczorem, gdy spacerowicze popijają drinki w hotelowych barach.
Warto też wiedzieć, że dla Rodyjczyków Starówka nie znaczy miejsca starego, zabytkowego, tylko otoczonego murem miejskim a którego kształt jest skutkiem prac rekonstrukcyjnych. Starówka więc nie znaczy Starego Miasta, tylko miejsca otoczonego murem, stąd częściej używa się określenia Średniowieczne Miasto, nawiązujące do okresu powstania.
Bardzo trudnym okresem dla Greków był czas okupacji tureckiej. Rodyjczycy musieli wynieść się ze Starego Miasta i zamieszkać na obrzeżach. Mogli tu przychodzić tylko za dnia. Każdy pobyt po zachodzie słońca groził karą śmierci. Natomiast mieszkali tu i swobodnie mogli poruszać się po każdym zakątku Turcy i Żydzi.