Gimnasion w Eretrii na wyspie Eubea

Znajduje się tuż u stóp akropolu.

Gimnazjon w Eretrii, jako jeden z nielicznych posiadał dwa dziedzińce.

Zachodni dziedziniec i związane z nim przestrzenie zostały zbudowane około w okresie od 330 do 320 r. p.n.e. i były użytkowane przynajmniej do końca I w. n.e.

Wschodni dziedziniec został zbudowany na początku III w. p.n.e. i prawdopodobnie został opuszczony w I w. p.n.e.

Budowa Gimnazjonu prawdopodobnie związana była z przyjęciem przez Eretrian w 319 r. p.n.e. ateńskiej instytucji efebii.

Ateńska Efebia byłą instytucją wychowania obywatelskiego skierowaną do młodych mężczyzn w wieku od 18 do 20 lat, nastawioną głównie na edukację wojskową. Szkolenie trwało dwa lata i kończyło się egzaminem.

Powód podwójnego dziedzińca w budowli prawdopodobnie wiąże się z użytkowaniem przez dwie odrębne grupy wiekowe.

W gimnazjum znajdował się loutron, czyli miejsce do fizycznego oczyszczenia ciała.

Znajdowało się tu aż siedem kamiennych basenów zasilanych słodką wodą.

Sportowcy myli się, polewając ciało  zimną wodą czerpaną z basenów.

Z czasem baseny były rozbudowywane o kolejne, m.in. służące do obmycia stóp.

W opisanych pomieszczeniach kąpielowych nie zaobserwowano żadnych śladów instalacji grzewczych.

Sala gimnastyczna zapewniała łaźnię parową. Składała się z rozległego, niemal okrągłego pomieszczenia o średnicy około 10 metrów, z podłogą z terakoty i nakrycia dachem w kształcie kopuły. Brak jakiegokolwiek systemu zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków wskazuje, że pomieszczenie to było suchą łaźnią parową, prawdopodobnie leczniczą.

W gimnazjach uprawiano różne dyscypliny sportowe. Biegi, a także rzut oszczepem, czy dyskiem, wymagały dużych przestrzeni, a nawet bieżni.

Pomiary geofizyczne przeprowadzone w 2019 roku ujawniły dwie długie, równoległe linie tworzące strukturę o szerokości około 8 m i długości co najmniej 160 m. Prawdopodobnie były to bieżnie.

Istnieją dowody, że odkryty u stóp Akropolu gimnazjon, nie był jedynym w Eretrii.

Długo trwały poszukiwania.

W końcu, w 2019 roku odkryto jednorodną i płaską warstwę gliny, idealną dla toru wyścigowego.

Odkryto również fragmenty kanału odpływowego wykonanego z płyt osłonowych, graniczącego z warstwą gliny od strony północnej. Konstrukcja prawdopodobnie zbierała wodę deszczową z nasypu, aby zapobiec jej rozlewaniu się po pasie startowym.

Łagodne nachylenie terenu między salą gimnastyczną a stadionem umożliwiało widzom oglądanie zawodów lekkoatletycznych niczym na stadionie olimpijskim, bez konieczności korzystania z kamiennych ławek